۲۸۵

بی تعارف، دوست داشتم صمیمی تر می بودیم. 

چه با دختری که گریه کنان با مادرش از جلوی ما رد شد، چه با مردی که با یک پتوی مسافرتی نازک به عنوان زیرانداز چندمتر بالاتر از ما روی جدول خوابید، چه با گروهی که صدای آهنگ ماشین با صدای خنده و صحبت کردنشون پشت چراغ قرمز قاطی شده بود، چه با مرد میانسالی که پشت فرمون ماشین گرون قیمتش خیره به یک نقطه نامشخص بود.